Jest pięknie

Ostatnio wszystko jest jakieś takie zbyt idealne, zbyt udane. Myślę, że w większości to zasługa pięknej pogody, bo co by nie mówić, wystarczy bezchmurne niebo i trochę wyższa temperatura i od razu chce się żyć. Ostatnimi dniami miałam okazję na spacery w taką piękną pogodę i od razu cieszyłam się jak głupia i dostawałam energetycznego kopa, więc chwilowo nie ma rzeczy niemożliwych.

Miałam nie mieć czasu na nic, miałam być zmęczona, a wszystko się tak idealnie układa. Co z tego, że aktualnie nie śpię od ponad 17 godzin, ok, jestem wykończona, ale nie narzekam i wcale nie mam ochoty iść spać. I ogromna satysfakcja, że to tylko jeden dzień, a tyle udało się zrobić. Jest dopiero wtorek, a ja mam wrażenie jakby minął cały tydzień, pełno spraw załatwionych, pełno miejsc odwiedzonych i kilka rozmów odbytych, teraz czas na mały odpoczynek (gdzie ja widzę ten odpoczynek to nie wiem, ale czuję, że do końca tygodnia zostało mniej obowiązków).

Praktyki zapowiadają się na ogromne wyzwaniem, nigdy nie miałam z czymś takim do czynienia, czeka mnie dużo nauki  ciężkiej pracy, ale cieszę się na to. Przeżywałam już chwilowe, ale bardzo poważne chwile zwątpienia, że to nie ma sensu, że nigdy się nie nauczę, może lepiej sobie to daruję, ale potem na szczęście mnie oświeciło i wiem, że nie ma rzeczy niemożliwych, dam radę.

Ostatnio ciągle w mojej głowie pojawia się myśl: ja to mam szczęście, mam takie fajne życie i wtedy znajduje się miliony powodów, dlaczego tak jest. Dziś wracając do domu uświadomiłam sobie, że to będzie wspaniała wiosna, którą przeżyję na 100% i to mi się podoba. Wszystko się tak fajnie układa, zapowiada się naprawdę ciekawie i na pewno nie będę się nudziła. Niedawno martwiłam się, że nie będę miała czasu na nic, czasu mi nie przybyło, ale teraz widzę, że tak jest idealnie.

Wiem, że wszystko napisane bez ładu, ale piszę na szybko i sen by mi się jednak przydał ;).